A tribute ...

Als je een blik werpt op de agenda van de verschillende theaters dan valt het op hoeveel tribute bands er staan geprogrammeerd. Ook is er het programma 'Tribute, battle of the bands'. Een mateloos populair waarbij voornamelijk muziek uit mijn of onze jeugd voorkomt. Uit 'mijn tijd' vind ik altijd een rare uitdrukking. Ik ben er nog hoor! En bovendien maak ik nog steeds wel eens wat mee. Wel is het zo dat je in de tijd dat deze muziek populair was, waarschijnlijk niet op zaterdagavond naar de TV zat te kijken maar lekker op stap was. Oke, we zitten vaker thuis, maar we hebben niks te klagen. Wat doet de jeugd op zaterdagavond? Hebben zij nog een wekelijkse uitlaatklep zoals wij die vele jaren hebben gehad of kunnen wij als generatie X dan nu toch echt als eerste zeggen: "Vroeger was alles beter"? Er is tegenwoordig ook genoeg vertier, ze komen niks tekort. Maar toch ... Met enige weemoed, maar vooral met veel plezier denk ik nog wel eens terug aan die zaterdagen van toen. Ik neem je even mee ....

Zaterdag. Dick voor Mekaar schalt door de radio: "JAAAAAWOOOOOR ... daar istie weer!" Terwijl Harrie Nak de koffie laat vallen, Ome Joop uit zijn plaat gaat en Toos vraagt of Bep weet waar haar tasje is, blijft meneer de Groot ten allen tijde de rust zelve. 's Middags paardrijden. Een rondje naar Dishoek, waar ze al op ons staan te wachten met 3 biertjes en een colaatje. Naar huis, lekker douchen, friet eten en dan klaar maken voor een avondje JOJO.

Wat doe je aan, hoe laat ga je, wie is er nog meer? Nou ja, iedereen natuurlijk. Rond 8 uur sta je voor de deur. Zodra de deur opengaat brengen de 2 stenen treden je naar de eerste entree. Daar rechts de WC's, en links een deur naar een soort niemandsland en als je daar naar rechts door de deur over de drempel gaat ben je binnen. Al hangend in de massa probeer je de voorbar te passeren. Jo achter de bar en wat meer bekende gezichten. Het is wel het domein van de Aeremuuenaers. Als meisje kom je er meestal wel mee weg als je per ongeluk iemand een duw geeft. Als jongen is dat toch altijd weer even afwachten. De tafeltjes aan de linkerkant, ook altijd gezellig. Een kwartier later ben je bij de dansvloer aangekomen. Links de DJ. Vaak in die tijd Jan Tostie (lekker istie weinig kostie). Je kon je plaatjes aanvragen bovenaan de trap in het gat waarlangs hij naar binnen ging. De dansvloer met spiegel zodat het nog wat leek en afscherming aan beide kanten om de enthousiaste dansers in toom te houden. Dan weer trapjes. Links en rechts, naar de achterbar. Daar was het voor ons toch vaak te doen. Ieder heeft ook hier weer zijn vaste plekje. Aan de bar, het bankje achter de bar, de statafels aan de rechterkant. Je ziet ze allemaal nog zo staan. Achterin de WC's met links die voor de dames. De kleine blauwe tegeltjes waren altijd helemaal vochtig van de condens. Daar kon je soms even 'rustig' iets bespreken met een vriendin.

De DJ draaide 'I just can't get enhough', Bon Jovi, 'Staying Alive', CCR, WHAM, Doe Maar en als laatste natuurlijk altijd 'Alles geprobeerd' van het Goede Doel. Een prachtig nummer dat me altijd weer even terug brengt in de tijd. Dan is het 2 uur en gaan de lichten aan. Hoe langer JOJO bestond, hoe erger dat werd. Misschien omdat je zelf ouder werd en omdat JOJO in het licht ook steeds minder voorstelde. Toen kwamen de koelboxen van TUM met halve kippen. Voor 5 gulden kocht je er 1. Dat was dan altijd aan de voorbar, konden ze vanachter alvast een beetje opruimen. Soms, heel soms, werd de reis dan nog voortgezet naar de Hooizolder, maar eigenlijk was dat nooit meer nodig. Dan nam je een taxi die rijden dik klaar stonden onder aan de trap en daar ging je. Daar werden dan mixen gedronken zoals pisang ambon, safari of blue curacao met jus d'orange en werd er een broodje gegeten in de Hooivork. Natuurlijk had je nooit je munten bij je, dus iedere keer werden er nieuwe gekocht. De collectie zwarte muntjes thuis was op den duur waardeloos, want dan kwam een andere kleur. Een klein fortuin is hier verloren gegaan.

Later werd de Sandeman Bar onze stamkroeg. Wat we daar allemaal hebben meegemaakt, daar kan ik wel een boek over schrijven. Maar dat doe ik niet. Het was misschien wel de allermooiste tijd, waardig om nog eens een eigen blog over te schrijven. Een voordeel van 'onze' tijd was dat er geen telefoons waren met camera's en social media zodat niet alles voor heel de wereld te zien was. In veel gevallen misschien maar beter. Er zijn natuurlijk nog wel wat foto's en ik zelf een heel goed geheugen. Veel dingen staan nog op mijn netvlies. Inmiddels bestaat de Sandeman al lang niet meer. Tot voor kort kon je nog wel eens even naar binnen om de ruimte te voelen maar dat is nu ook voorbij. De Hooizolder is plat en dat gaat binnenkort ook met JOJO gebeuren. Zo gaat het in het leven, dingen veranderen. Ik wilde hier even een tribute brengen aan de cafe's en discotheken die mijn leven kleur hebben gegeven en ik weet zeker ook van vele anderen. Laat je reacties achter met je eigen herinneringen. Ik verheug me er op om ze te lezen.